Bir Başlık Bulamadım!

 

   Beni son zamanlarda öyle rehavetli konular sardı ki, kendi kendime kalıp düşünürken sıkıntıdan boğuluyorum. Çok önemli, çok ince, çok ayrıntılı bu konular. Aslında buraya sosyal içerikli mesaj gibi şeyler yazmak istemesemde bunları not etmek istedim. Çünkü dün kayınvalideme bu konulardan dert yanarken  buldum kendimi. "Kendine dök içini rahatla" dedim.

   Bir sosyallik (!) aldı başını  gidiyor, facebook mesela en başında, twitter sonra. Ben yokmuyum oralarda? Varım evet. Herkes de olabilir. Bence son yılların en iyi iletişim aracı her ikiside. Doğru ve ihtiyaca karşılık kullanıldığında. Ama  çok üzülerek seyirci olduğum bazı konular var.



Hatta üzüldüklerim içinde tanıdıklarım olması, tanıdıklarımın çocuklarının olması! Olayın ne derece, kaç kuşak yakınında olduğumuzun kanıtı. Henüz 18 yaşında olan, olmayan, kız çocuklarının birbirinden acaip "herkese açık" fotoğraflarına dayanamaz oldum son zamanlarda. Öyle ki, magazin dergilerinden  fırlamışlar gibi, değişik stillerde poz verme hünerleri (hani şu ekrana bakarken kafayı yana çevirip bakış atılan poz!). Ne oluyor, nasıl oluyor, neden oluyor dememe kalmıyor ki bu  kez bıyıkları yeni bitmiş delikanlının "düşük bel modası" ve tarz saçları! Elinde sigarası, kendine has bir bakış onda da. Ve bunları beğenen yüz elli küsur kişi, sanki 8. dünya harikasına yazılmış gibi
   -Harikasıın panpa, süpersin kanka, bana bunu for yap, idolümsün, vs vs vs.. Okumakta zorlandığım bir Türkçeyle! Şimdi ben gidip uyarsam  üstüne bir de fırça yermeyim. Yerim hemde alâsını. Ki girişimlerde de bulunduğum için tecrübeyle sabit.

   Daha dün akşam şahit olduğum bir olay: 6-7 çocuk; yaşları 8-12 arası değişen, sokaktalar. Ben de o sırada tesadüf gördüm pencereden. Ellerinde bir yavru köpek. Bakıp kahkaha atıyorlar. Ve canı yanıyor hayvanın. Havladıkça farkında değil daha çok güldürüyor çocukları. 15-20 dakika sonra Ada'yı balkona çıkardım. Ada geçen arabalara, uçan kuşlara bakarken yine aynı çocuklar geliyor göz seviyemize biranda. Bu kez ellerinde bir kedi. En büyük olan çocuğun elinde. Sürekli takla atmaya maruz kalıyor. Dayanamayıp bağırarak sesleniyorum balkondan - Yapmayın diye. Beni duyan kafasını çeviriyor.  Devam edip en büyük olan çocuğun direktifiyle diğer iki çocuk aralarında ki en küçüğü sıkıştırıyorlar ve küçük çocuğu müthiş korkutarak üzerine atıyorlar kediyi. Küçük çocuk çığlık içinde kalıyor o an. Yine dayanamıyorum, üzülerek sesimi yükseltip daha çok bağırıyorum ama işe yaramıyor. O sırada  yoldan torunuyla geçen bir bayan kızıyor bu kez çocuklara -günah değilmi? diyor ama alaycı bir tavır sergiliyor çocuklar. Kediyi bırakıp tekrar yakalıyorlar peşinden gidip. Ada sevinçle  -pissi, pissii diyor kucağımda, kediyi kaçarken gördüğünde. Ben dehşetle izliyorum olanları. -Evet günah diyorum, bu çocuklara günah. Onlara en büyük eğitimin verildiği evlerinde bu konuların işlenmemesi günah. Büyükleri tarafından uyarıldıklarında alaycı davranmaları günah. Adeta sinirlerim bozuldu. Ve oan yine dua ettim. Herzaman ediyorum:

   -Rabbim Sen evladımı, sağlık, sevgi, güzellik, doğruluk, dürüstlük,saygı mertebeleriyle büyütmemi nasip et. Helali öğretmeyi, doğru ve yanlışı ayırt edip doğruya, iyiye yöneltmeyi nasip et bana ki O'na faydam olsun sadece. Çok duyardım bu sözü küçükken, uzun zamandır da idrak ediyorum. "Ortalık çok kötü" ! Rabbim sen kötülükte iyi ve temiz kalmayı nasip et, ettir.

   Aslında çok daha uzun bir dua ve konu bu. Yazdıkça yazılacak türden.
Birazdan Ada'nın 15 .ay kontrolü ve su çiçeği aşısı var. 3 gün önceden sardı sıkıntısı. Aşı yapılırken çok ağlıyor çünkü. Daha doktorumuzun odasına girdiğimiz an asıyor yüzünü. İnşallah en az gözyaşıyla atlatırız bu kontrolü.
Rabbim herkesin evladına sağlık ver.