Pusetine Binmek İstemeyen Kızıma

   
     Sen bu yazılarımı okuduğunda yıl kaç olur bilemiyorum.(Yani yazdığım bu yazı seni ne kadar ilgilendirir?) Her bebek senin yaptığını yapıyormu bunu da bilemiyorum. Oysa aylar önce ne güzeldi bu işler. Ben seni pusetine yatırır köşe bucak gezerdik. Meğer ne büyük bir rahmetmiş bebek arabasıyla gezmek!! Vallahi özenir oldum bebek arabasına binen bebeklere, kıskanır oldum onların annelerini!!!!

     Efenim biz bundan 6-7 ay öncesine kadar çok severdik  pusette gezme işini.  O kadar çok severdik ki mayhoş olup uyurduk zevkten.. Ama eskiden! Artık resmen bir işkence, bir zulüm... İlk zamanlar büyüdüğü için dedim, artık birşeylerin farkında, keşifte.. Ee birde yürüyor artık. Yürümek, koşmak onun  küçük dünyasında en çok zevk veren şeylerden biri.. Fakat şuan öyle demiyorum.




     Çoook  uzun zaman sonra dün akşam üzeri pusetle çıktık dışarı. Eve gittiğim gibi Elif Ada'yı alıp -gezmeye gidiyoruz dedim ve anneanneden görevi devraldım. Anneanne hazırlanırken biz hemen merdivenlerden inip apartmanımızın girişinde "kapalı" halde bulunan pusetimizin yanına geldik. Beni tam olarak anlamasada dedim ki ilgili kişiye:
     -Ada attaa gidiyoruz, arabamıza binelimmi? Gülerek baktı yüzüme. Arabasını açtım, oturttum, emniyet - güvenlik işini hallettim, resmen yangından mal kaçırır gibi uzaklaştım evden. O kadar sevinçliyim ki arabasında 2 dk oturdu aylar sonra. Anneannemizi sokakta beklerken biraz yol aldık.. Sırf dikkatini dağıtmamak, korkutmamak için replik hep aynı
- Ada nereye gidiyoruz?
-Attaaa...  :))




     O 2dk uzadı uzadı, yol boyunca yine aynı replikle anneanne, ben ve Ada güle oynaya gittik dedemize.. Ve Ada pusetinde.. Allahım nasıl sevinçliyim, nasıl mutluyum...Annem uyardı bir ara - Tamam kızım sürekli aynı soruyu  sorma çocuğa!  Sevinçten ne yaptığımı biliyormuyum ben?  :)
     Dedemizi gördük,sevdik, kendimizi sevdirdik, parka gittik, salıncağa bindik, tanımadığımız İdil Su  isimli ablamızın scooter i için ağladık. Sonra  kuçu kuçulardı, hani miş pisi pisiler derken parktan uzaklaştık,tekrar pusete binip babamızın işyerine gittik. Buraya kadar herşey fevkaladenin fevkinde, annenin sevinçten ayakları kesilmiş.. :)   Amaaa babamızı görünceye kadar herşey!! Elif Ada bu kez babasına sarılmak için ağlamaya başladı.. Ana ve baba yüreği ağlamasına dayanamayınca bozduk bütün büyüyü. Babası aldı kucağına ve "kucak seyahat" olarak devam etti eve dönüş yolculuğumuz...
     Beni gezdirse biri öyle tıkır tıkır gıkım çıkmaz inanın ki. Neden bilmiyorum ama binmek istemiyor pusetine kesinlikle. Okul öncesi eğitim öğretmeni olan halamıza göre pusetinde korktuğu birşey olmuş ,ya pusetinde gezerken yada pusete binme esnasında. Tek tesellim yaz tatili sebebiyle halası geldiğinde o alıştırmaya çalışacak ve başarıcaz inşallah :) Dün bindi ama birdahaki denememde ne olacak bilmiyorum. Pes etmemeliyim.. Bu zorlu görevde kendime bolca sabır ve başarı diliyorum!