Vicdan Muhasebesi

Temizlik çok sevdiğim ev işlerinden biri. Gerçekten çok seviyorum. Evimi tertemiz gördükçe, domestos kokusunu duydukça ruhum da temizleniyor sanki. Malum çalışan anne olmanın verdiği bir takım engellerden dolayı bunun gibi çok sevdiğim ev işlerini sık sık yapamıyorum  ben. Belkide sık sık yapamadığım için bu kadar çok hazzım var bu konuya orasıda tartışılır. Bizim ev halkı tam anlamıyla sadece pazar günleri buluşuyor. "Zaten haftanın bir günü var onuda temizlikle geçirme" diyor bazen iç ses. Yalan değil bazı hafta sonları aynen onun dediği gibi yapıyorum ama yeni hafta sonu gelene kadar da söylemediğim kalmıyor içimdeki o sese!

KÖROLASICALAR :)

Not: Biliyorum başlık biraz ilginç oldu, ama bu yazıyı yazarken o anları tekrar yaşar gibi oldum :) Kızdım biran.Önce bunu açıklıyayım dedim :P

Elif Ada gezmeyi çok seviyor. Benimle, babasıyla, dedesi, anneannesiyle, kiminle olursa olsun. O'na "attaa gidiyoruz" deyince akan sular duruyor :) Öyleki evden çıkmadan önce attaa gideceğimizi biliyorsa giydirmek tam bir kaos. Annelik mesleğinden birşeyler öğrenmeye başlayan ben; attaa gideceğimizi söylemeden giydiriyorum onu ama ne varki papa giyme sırasında kendisi attaa diye basıyor sevinç çığlığını. Hal böyle olunca "benim kızım artık büyüyor, anlıyor, öğreniyor, farkına varıyor"diye kendimi teselli ediyorum.

Hayırdır İnşallah!

Yaklaşık 10 gündür hergece sabaha karşı oda değişikliği yapıyoruz biz kızımla.

Sebebini bilmiyorum ama çok merak ediyorum bu durumun.

Sabaha karşı mutlaka ve genelde 04,30 sıralarında uyanıyor Ada.

 

PAMUKKALE'NİN HEDİYESİ

Nerden başlıyayım, nasıl derleyip toparlayıp yazayım bilemiyorum!  Haftada sadece 1 gün tatili olan insanlar için özellikle 14 aylık, ele avuca sığmayan çocuklara sahip anneler için  devlet destekli, geri ödemesiz, şartsız, şurtsuz, komple, full vs. vs. üstün özellikli birşeyler olması gerek.. Adını bile koyamıyorum. Siz diyin doğa üstü güçler, ben diyiim sihirli değnekler !

Ben Anne Olunca...

Hayatın her yerinde şükür etmeyi öğrendim. Eskiden çok garip, önemsiz gibi gördüğüm olayların aslında en ve çok önemli olduğunu öğrendim. 2 gündür tuvalet sorunumuz vardı. "Alt tarafı  kaka" nın ne demek olduğunu öğrendim. Kuzumun tuvalet sorunun olduğu gün yani dün  "gurbetten sılaya yazılan mektup" gibi hissettim kendimi! Ağlamaklı!
Kulağım telefonda çalmasını bekledim "alt tarafı kaka"yı duymak için. Ne garip değilmi? Hayır garip değil..

Garip olan bunların önemini anne olunca bilmek. Gözardı ettiğin, önemsemediğin, dikkatini çekmeyen şeylerin anne olunca kıymetini bilmek.

-Öff pöff diyerek temizlediğim kakadan şikayet eder miyim bir daha ? Nimetmiş der abartırım birde.
Anne yada baba olmayan birisi okuyorsa bu yazdıklarımı kuvvetle muhtemel "-amma da abartmış" der.  Der çünkü bende derdim eskiden, yani başıma gelmeden, yani anne olmadan.

Not: Burası bizim, istediğim kadar saçmalayabilirim!

Pusetine Binmek İstemeyen Kızıma

   
     Sen bu yazılarımı okuduğunda yıl kaç olur bilemiyorum.(Yani yazdığım bu yazı seni ne kadar ilgilendirir?) Her bebek senin yaptığını yapıyormu bunu da bilemiyorum. Oysa aylar önce ne güzeldi bu işler. Ben seni pusetine yatırır köşe bucak gezerdik. Meğer ne büyük bir rahmetmiş bebek arabasıyla gezmek!! Vallahi özenir oldum bebek arabasına binen bebeklere, kıskanır oldum onların annelerini!!!!

     Efenim biz bundan 6-7 ay öncesine kadar çok severdik  pusette gezme işini.  O kadar çok severdik ki mayhoş olup uyurduk zevkten.. Ama eskiden! Artık resmen bir işkence, bir zulüm... İlk zamanlar büyüdüğü için dedim, artık birşeylerin farkında, keşifte.. Ee birde yürüyor artık. Yürümek, koşmak onun  küçük dünyasında en çok zevk veren şeylerden biri.. Fakat şuan öyle demiyorum.